Kendimin Kapıları Şiiri - Umut Yalım

Bir ortabaharda kahrettim kendimi
En güzel vaktinde yaşamak ve ölmenin
Yağmurların en kuru bestelerini dinledim
Rüzgarın demir tokatlarına cevap verdi yüzüm
Cam cam bütün gün emzirdim sensizliğ
Uzundu sensizlik daha emzirirdim kuşkusuz
Sensizlik bile terketmeseydi eğer.

Ne zaman yoksam Bursa Sokağındayım
Bursa Sokağındaki Uludağ adamlarla
Baktıkça gözlerindeki karlar feci kırmızı
Gözlerindeki tüm karları eritip
Beni kendimin kapılarına kapatıyorlar
Hangi kapımda olduğmu bilemiyorum
Tek tek çalıp beni rahatsız etmeyin
İçimde topallayan bir müzmin yürek
Hala severek sakatlanıyor durmadan
Bu aralar beni sevmeyin lütfen
Bursa Sokağındaki Uludağ adamlarlayım
Sakin sakin yüzlerinde fena depremler
Erittikleri karları tekrar yağdırıp gözlerine
Beni kendimin kapılarında unutuyorlar.

Karanlığın içinden kurşun döker gibi baktım
Sigara içsem kesin bir sigara yakardım
Ellerime tütün ve korkun sinerdi
Belki bundan kapılarımı açamıyorum
Açsaydım gözbebeklerim öksüz kalırdı
Daha ağlamazdım ağlayamazdım
Makulu kendimi o an öldürmek olurdu
Çoktan öldüğmü öğrenmeseydim eğer.