Kendimi Yendimde Ona Yenildim

Kendimi Yendim de Ona Yenildim

Kendimi yendim,
Gözyaşlarımı tuttum karanlıkta,
Kırılmış hayallerimi topladım tek tek,
Suskun gecelere dost oldum.

Kendimi yendim,
İhaneti affettim içimden,
Bütün yalnızlıkları susturdum,
Bütün korkularla dost oldum zamanla.

Kendimi yendim...
Ama ona...
Ona yenildim.

Bir bakışıyla çözüldü tüm direncim,
Bir gülüşüyle kırıldı kurduğum duvarlar,
O adımı andığında,
Unuttum kim olduğumu bile.

Ona yenildim,
Çünkü ona dokunan rüzgârda bile ürperdim,
Çünkü onun sesi,
Kapanmayan bir yara gibi kaldı içimde.

Kendimi yendim de,
Ona yenildim işte.
Adı geçtiğinde sustum,
Yolu göründüğünde dağıldım.

Ne söz geçti kendime,
Ne zaman, ne akıl...
O vardı, hep vardı içimde,
Ve ben, isteyerek yenildim ona.

Belki de en büyük cesaret,
Bazen en derinden yenilmektir.
Ve ben...
Kendimi yendim de, ona yenildim.
Şiir Hamit Atay