Kendimi Yendim De Bir Seni Yenemedim

Kendimi Yendim de Bir Seni Yenemedim

Kendimi yendim,
Geçtim dipsiz uçurumlardan,
Susturdum içimdeki çığlıkları,
Ağlamadan yürüdüm kırık yollarda.

Kendimi yendim,
Kırgınlığımı sakladım gülüşlerimin arasına,
Geçmişin yükünü sırtımda taşıdım,
Tek başıma atlattım ne fırtınalar...

Ama seni...
Seni yenemedim.

Bir bakışın kaldı elimde,
Bir susuşun yankılandı gecelerime.
Ne zaman unuturum desem,
İçimde yeniden doğdu adın.

Kendimi yendim,
Öfkemi, özlemimi, korkularımı...
Kırık hayalleri tamir ettim,
Küllerimden doğmayı öğrendim.

Ama seni...
Bir seni yenemedim.

Çünkü sen,
En sessiz acım,
En derin yaram,
En unutulmaz şarkım oldun bana.

Kendimi yendim de,
Bir seni...
Ne zaman denesem,
Yenilmekten vazgeçemedim.

Ve belki de,
Bütün zaferler içinde,
Sana yenilmek en güzel mağlubiyetimdi.
Şiir Hamit Atay