Kendimi Yakıyorum Şiiri - Ahmet Nejat Al ...

Yine hüzün çöktü
gözlerimin kıyısına bu akşam.
Bir rüzgâr gibi geçti adın,
ama ardında hiçbir iz bırakmadı.

Aşkın eşiğinde bekliyorum,
kapılar kapalı,
kilitler senden yana suskun.
Dualarım,
bir boşlukta yankılanıyor.
uyan yok,
dönüşü yok.

Yakmak istiyorum
bu beton yorgunluğunu,
bu sokakların bana küsmüş hâlini.

Bir çığlık gibi yükselsin içimdeki yangın,
duvarsız kalsın şehir, adını unutsun herkes.

Yıkmak istiyorum
sevgiye dair ne varsa,
çünkü seninle kurulan her şey
şimdi bana
bir yalan gibi ağır.

Kalbim,
bir harabe artık.
Üzerinden geçen herkes
biraz daha çökertti beni.
Ve sen, en son gelen,
ama en çok giden oldun.

Bu gece,
bir yıldız bile yanmıyor üstümde.
Gökyüzü bile beni senden koruyor belki.
Ama ben hâlâ
sana yanıyorum,
sana yanarak
kendimi yakıyorum.