Kendimi Tanıyamaz Oldum

Hep sevmiştim,
Kırları çiçekleri ağaçları,
Deredeki suyun akışı, huzur veriyordu bana
Yazın sıcağında, yaprağa düşen, bir damla su
Yüreğimi serinletiyordu, ağustos aylarında,

Acaba ne oldu bana?

Bülbülün sesine hasret kalan yüreğim
Büyük şehirlerdeki kalabalıkları görünce
Çalışkan karıncaları özledi.

Güneşin tepeye vurduğu anlarda
Cırcır böceğinin şarkılarına eşlik ederdim
Kurumaya yüz tutmuş kara ağaç dibinde.

Bu güzelliklerdi beni hayata bağlayan
Arının çiçekten bal yapışı
Bülbülün ağaca yuva yapışı
Kuşların eşine kur yapışı.........

Benim hiç paralı oyuncaklarım olmadı
Bir uçurtma bile uçuramadım
Kağıttan gemiler hiç yapamadım
Benim doğduğum yerlerde bunları bulamadım.

Çocukluğum aklıma geliyor
Çember çevirdiğimiz günler
Taşlardan oyuncak yapar, kondirak oynardık
Cevizleri üst üste koyar, ceviz oynardık
Bir/de kendi icadımız topacımız vardı.

Hep düşlerimde bir pisiklet vardı
Mavi.
Mas/mavi bir pisiklet,

(Hayallerimi süslerdi)

Ne yazık/ki sadece, hayallerimde kaldı.

Düşle gerçek arasında,
Artık kendimi tanıyamaz oldum
Özlemler içimi yakıp kavursada
Ağlamak isteyip/te ağlayamaz oldum..

30.12.2013..
Makedonyalı Şair Ramazan Çalışkan..