Kendimi Seni Oğlum Şiiri - Alper Eğrikar

kendimi, seni, oğlum.
senin için yerden cesetler topluyorum.
her başımı yere eğdiğimde,
yeni bir can, yeni bir çiçek görüyorum.
solmuş, çokça yaralanmış bir çiçek,
farklı farklı uzuvlarından parçalanmış.
kalbim dayanamıyor, ağlıyorum.
kendimi, seni, oğlum.
her canın gözlerinde seni görüyorum.
yegane işlevi sevmek olan organı,
kırmızılıklar içinde, ağlıyorum.
korkarak elime alıyorum.
öyle donmuş vaziyette öyle soğuk.
eskiden adeta yangın yeri olduğunu biliyorum çocuk.
kendimi, seni, oğlum.
ben senin ellerini çok seviyorum.
o yukarı doğru açılan, beni ağlatan ellerini.
bak şimdi, yalnız bir mezara kardeşlerini gömüyorum.
zalimler tarafından alçakça vurulmuş kardeşlerini.
ağlıyorum.
eminim onlar senle arkadaş olmak isterlerdi.
seni çok seviyorum, oğlum.