Kendimi Kendimden Doğuruyorum...

Efsaneyi gerçek yapmak adına
Bilmediğim diyarlara yolumu düşürüp
Dere tepe kendime yurt aramış,
Kayıp insanlarda kaybolmuşum.

Yolum düşmüş,
Olduğu yerde dönüp,
Hiçbir yere gitmediği halde
Yorgun düşen dimağlara.

Yol ararken,
Kendimi yön gösterir bulmuşum.
Ne çok yorulmuşum,
Kucak dolusu olmazları olanlara
“İmkânsız, imkânsızı düşünen için,” deyip
Altın tepside olurlar sunmuşum.

Onlar da olmazlarına kafayı sokup gitmişler,
Arkalarından bakıp kalmışım.

Şimdi, sanki yüce bir dağ gibiyim: kocaman, heybetli.
Üzerimde güneşler doğmuş, yıldızlar batmış,
Tepemde kıştan kalma kar,
Eteklerimde çiçeğe durmuş ağaçlar var.

Sessiz, dingin, engin ve ulu,
Ama gebe bir kadın kadar hayat dolu.
Ağrısız, sancısız, huzur içinde
Kendimi, kendimden doğuruyorum...

30.01.2017 / DENİZLİ