Kendimi Kaybetmek Uğruna Hayatın Sorgusu

-nerde bıyıklarımda hissettiğim dudaklar
-her öpüşte kendimi kaybettiğim-
nerde?

habersiz uçup gittiler gözlerimden
nerde koklamaya kıyamadığım saçlar...
nerde kaldı sol tarafım,
yüreğimde prangalar.

nerde dokunduğumda titreyen,
-rüzgarda salınan olgun buğdaylar gibi-
sarı -ince- beden...

söylemeden yaşanır mı be kardeşim!
söylenmeden duyulmazki sevmeler!
belki bir metre belki üçbin kilometre
nerde az önce tuttuğum o çalışkan eller! ! !

II - KAYBOLUŞ

bir işçi kızın rüzgarında kaybettim kendimi
saçlarına tutundum
onlarda kayboldular
her soluk sigaramda içime çektim kokusunu
ve nasırlı vücuduna dokundum çırılçıplak bir gecede
-ilk dokunuş- birşeylerden korkarak

bir işçi kızın dudaklarında kaybettim kendimi
bıyıklarıma asıldı cehennemden iblisler
ellerine tutundum,,,

şarap kokusuydu burnuma gelen,
-dokunduğum beyaz ten-
sanki geçmişin hatıralarıydı,
alıkoyan beni - imkansız sevmelerden...

durmak yok öpmek lazım çalışan elleri
hiç bırakmadan öpmek!
hiç bıkmadan!

bir işçi kızın rüzgarında kaybettim kendimi,,,
önce boynundan tutundum sonra dudaklarından...
gözyaşını içtim vakitsiz ağaran bir gecede,.
ve öptüm
pembeye çalan yorgun dudakları...

bir işçi kızın rüzgarında kaybettim kendimi
gözleri o kadar uzaktaki,
daha bulamadım yüreğimi...