Kendimi Kandırıyorum Şiiri - Hülya Yılmaz

Merhaba,
Yeni güne seninle başladım yine
Rüyalardan kalma kavuşmalarımızın tebessümü yüzümde
Sanki gerçek gibi....
Oysa sen yoksun ben kendimi kandırıyorum
Kim bilir bilmediğim bir kentin bilmediğim bir yerinde bilmediğim kimlerlesin şu an
Dedim ya ama ben kendimi kandırıyorum
Yapabildiğim en iyi şey bu çünkü, hayallerle avunmak
Umudu hiç kaybetmemek dönmeyeceğini bile bile
Hiç izin vermiyorum rüyalarımın aksine
Sanki ben ne kadar inanırsam beni sevdiğine
Sen o kadar çabuk döneceksin özleyen ellerime
Kızmıyor da değilim kendime böyle çocuk gibi
Yoktan anlamayan deli yüreğime söz geçiremiyorum diye
Ama o anlayana kadar bittiğini kendi kendine
Ben onu hep kandıracağım böyle
Kah rüyalarda kah hayallerde....
Ne tuhaf şey aslında
Her şeye gücümüz yetiyor da aşk a gelince kalakalıyoruz öyle
Asıp kesiyoruz da gerekirse
Ama o na gelince yelkenler iniyor kalbin derinlerine
Aah ah sevdiğim neredesin kim bilir,
Öylesine inanmak istiyorum ki beni sevdiğine
Kavuşmak mümkün olmasa bile
Ben zaten alıştım artık hayallerde sevmeye
Rüya da görüşmeye
Dedim ya kızıyorum da aslında kendime
İnsan ateşe atar mı hiç kendini her şeyi bile bile
Yeni güne seninle başladım yine
Umudum her zaman ki yerinde
Yüzümde senden kalma bir gülümseme
İhtimal bile vermiyorum düşlerimin aksine...