Kendimi Hiç Sevmiyorum... Şiiri - Kemal ...

Kristal avizeler asıyorum

’gök’ yüzüne, her rüzgarda hışıltı sesleri, yorgun

şeraresi şırıldamakta sarımsı şafakların,

işe gitmekten yorulan okul kızları

içine çekiyor angarya hizmetleri

tarlalarda yaban otlarını çapalamayı öğrenmeli

oğlanlara mektup yazmayı öğrenmekten evvel

’gök’ yüzün, kızım, güzaf

tavşan yürekli sezgilerimle

saplanıyor içime, acıyorum...

kendimi hiç sevmiyorum!

rengim değişken peygamber böceği gibi

rengim utanıyor, kap kara karşında

renklere boyuyorum rengimi tuvallerimde

yok edilemezken enerjin ellerimde rengim kristal, ışıl ışıl,

rengim balgamtaşı

değersiz harflere yazılı varlığını tarlada, ahırda

değersizleştiriyorum hizmetlerinden

belki de kendimi...

kendimi hiç sevmiyorum!

yarım bir türkü çığırdı

bağlamam dün gece

senin adın üzerine

sesim detone

sesim akort tutmuyor

yüreğime ’gök’ yüzünü aldım

topal kalmış duygularının

as kristal avizemin ışıltısına

çapadan sonra gel,

kirlenelim...

kendimi hiç sevmiyorum!

çürütüyor tenimi yaban otları...