Kendimi Gördüm Şiiri - Engelsiz Yazar Yusuf

Veysel engelli kalalı,
Eşine, babasına, anası muhtaç olalı...
Gönül dağında kendimi gördüm...

Düğünde, çocuğunun yirmi dokuz ekim kutlamasında;
Boyunu bükük kaldığında dört tekerin üzerinde;
Evladına eş olduğunda ben;
Gönül dağında kendimi gördüm...

Evde biri olmadığında çocuğuna;
Ne olursa olsun el kanat olmaya çalıştığında...
Gönül dağında kendimi gördüm...

Tekerlekli sandalyesi sobayı devirdiğinde,
Babam, Cemilem diye çaresiz seslendiğinde;
Gerçek o ki çabalasada elinden bir şey gelmediğinde;
Gönül dağında kendimi gördüm...

Bir an cesaret geldi;
Kalkıp evladığını kurtarmayı denedi;
Ayaklarında derman yok ki öylece yere serildi...
Gönül dağında kendimi gördüm...

Alevler büyüse de elinden bir şey gelmez,
Kapıya göz dikti ya her dakika gelen gelmez...
Tam umudunu kestiğinde;
Ben gönül dağında kendimi gördüm...

Ağabeysi doktor Kenan geldiğinde;
Beni kurtarır mi diye gözünün içine;
Yük düştüğünde ben gönül dağında kendimi gördüm...

Veysel'in yaşı bilmem kaç,
Doktor Kenan iki dakikada yorgun düştü;
Çünkü Veysel ağır...
Veysel dönüp doktor Kenan'a baktığında;
Ben gönül dağında kendimi gördüm...

Acep Veysel Babasına ne diyecek?
Kendi hatası suçlanıp baş eğecek...
Durumuna iyice yenik düşecek,
Ben gönül dağında kendimi gördüm...