Kendimi Gömüyorum Şiiri - Nail Zeyniyev

kendimi gömüyorum bakışlarında,
bir örme halının nakışlarında.

sarılıp usulca sessizliğime,
gözümü kapatıp düşünmüyorum.
sen çağırıyorsun, ben gelmiyorum.

ağıtlar yakma hiç ardımdan benim,
çiçekler koparma yurdumdan benim,
elini çek kanlı sargımdan benim.

bulutlar köpürür, dalgalar diner,
o taze gül kokun üstüme siner,
bütün lambalarım sonunda söner.

kendimi gömüyorum bakışlarında,
bir örme halının nakışlarında.

burada son liman, son yolcu benim,
yolumuz nereye hiç bilmiyorum.
sen çağırıyorsun, ben gelmiyorum.

görürdüm şenlik akşamlarında,
şehrin en kuytu sokaklarında,
sen de vurulmuşsun kanatlarından.

uzağa gidersin turnalar gibi,
bir gün hiç yoksun, bir gün var gibi,
sahtesin bembeyaz aynalar gibi.

kendimi gömüyorum bakışlarında,
bir örme halının nakışlarında.

kahrolduk sevmekten yıllar boyunca,
ah çektim ismini hemen duyunca,
dünya bir oyundu, bense oyuncak.

yittim denizlerde, yittim yok oldum,
kıyıda toprağa gömülüyorum.
sen çağırıyorsun, ben gelmiyorum.