Kendimi "elif" sandım...

"İlk benim" dedim,
Haykırılacak toprağa, güneşe ve aya...
Ardından belli belirsiz bir yağmur...
Dönüverdim kırık bir testiden bozma harca...oldum; çamur...

Kırılmaz sandım idi bu dal, bu gövde...
Kendimi "dev aynasında" gençlik boyu görünce.
En acısıymış yalanların, yüzüne söylenen, aynalardan.
Düşlerin dahi angarya, adam!
Çıkmak yok artık, dibini boyladığın paryadan...

Gelsin de kurtarsın seni Suriçi'nde harcadığın,
Ana ve Atanın peşinde hırpaladığın, gençliğin...
Haber sal da defterden silsin seni o mel'un şeytan,
Nasıl olsa resmidir, bu batan güneş, kendi içinde yittiğinin...

Şefik Memedoğlu 11. Gücük 2014 Bu vakıtlar....