Kendimi Buldum Şiiri - Nevzat Seçen

KENDİMİ BULDUM

Kırklar sofrasında
İçtim şarabı,
Erenler önünde
Giydim esvabı.
Ali’mi görünce
Attım günahı.
Beni bana verdi sevgin
Bektaş’ı sevdim.

İnsanı yücelten,
Yüce duygudur.
Onu bahşeden,
Ali yoludur.
Giydiğin hırkanın,
Çile sonudur.
İçtim nurlu suyu doydum
Dostuma geldim.

Hasan Hüseyin’i
Koşarken gördüm.
Eren sarhoşuyum,
Selâmım verdim.
İkisin yoluna,
Uzandım durdum.
Sere serpe, öldüm öldüm
Huzura erdim.

Erenler meclisinde
Sanki ben öldüm.
Gördüm de Kamil’i
Kendime geldim.
Aktı gözyaşım,
Sakladım sildim.
Kızardı gözlerim yandı
Gerçeği gördüm.

Yar, dost oldum da,
Düşman olmadım.
Dolaştım açıkta
Açık kalmadım.
İnsafsız ipinden
Hayır bulmadım.
Erdim nuruna yandım
Piştim de erdim.

İnsani Kamil’de
Düşkün olmadım,
Muhabbet ettim de,
Halsiz kalmadım.
Tenim gitti de,
Cansız gelmedim.
Tevalle,tebura erdim,
Dostluğa geldim.

Söyleyin dostlar
Ben bende miyim?
Özüm böyleyse
Kendimde miyim?
İçtiğim şarabım
Farkında mıyım?
Kaybettim kendimi arar
Bulmaya geldim.

Aradım kendimi,
Dergahta buldum.
Nurlu yüzleri
Arayıp sordum.
Hakikat kapısında,
Divana durdum.
Eğildim büküldüm, kaldım
Yüzümü sürdüm.

Elimden dilimden
Çektiğim kadar,
Belime sahibim
Ettiğim ikrar.
Semahta durunca,
Ruhumu sarar.
Huzura erince söndüm,
Kendimi buldum.

Nevzat Seçen