Kendimi Avuturum Şiiri - İzzettin Coşkun

Belkide çok abartmış olmalıyım
yıldızların gece vardiyasını,
bilinç altımda sakladığım bulanık serinliğini.
Evrenin kusursuzluğunda kaybulur sanırsın
Oysa kendine küsmüş,
çocukluk kuşanmasıdır avucların terliliği.

El ele tutuşmaya çalıştığın rüzgarlar
Sonrasını düşünmek bile istemediğin
fırtına öncesi sessizlik...
Ölmek her sokakta yanıp sönen lambada saklı,
sanki loş ışıklar altında sönüvermeyi,
birer yıldız kayması sanılır,
korkakça yaşamanın bilinmezliği...
Sonra çocukluk diye geçiştirmek var
yenilgiyi kabul ettiğin sevdalarda...

Nereden sorsam bir adres çıkar,
gözlerime sakladığım karanlık tutulmalarında
Öyle uzak kaldım ki gerçeklerin bölünmezliğine,
bunca ayrılıklara bir kılıf soyduramadım.

’Sadece kendimi avuturum’
Son zamanlarda dokunulmaz hisselerim...
Ne aşk kapanır yüreğime
ne sen sandıklarımda rezil olurcasına yok olmak...