"kendimi Arıyorum" Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Gecenin koynunda kaybolmuş bir fısıltıyım,
hangi yöne baksam,
aynı yüz, aynı gölge,
ama hiçbiri ben değilim.

Bir zamanlar bildiğim kadın,
ellerimden kayıp gitmiş.
Gözleri başka hayallerle uyanıyor,
sesinde tanımadığım bir titreme.
Ne zaman bu kadar yabancılaştım kendime?

Bazen isyan ettim,
aynada gördüğüm surete.
Bana ait olmayan cümleleri,
nasıl bu kadar benimmiş gibi taşıdım?
Kimin çizdiği bir yolun yolcusuyum ben?

Yürüdüm…
Ayağımın altındaki taşlar tanıdık,
ama yönümü bilmiyorum.
Bir yanım kal diyor,
bir yanım git.
İkisi de susmuyor,
ikisi de ben…

Sonra bir sabah,
gökyüzü gri ama içimde bir güneş doğuyor.
Öğreniyorum:
Kendimi aramak bir yolculuk değil,
bir savaş.
Ama ben,
yenilmek için yaratılmadım.

Yavaş yavaş toplamaya başlıyorum kendimi,
unutulmuş şarkılarımın sözlerini hatırlıyorum.
Bana ait olmayan her şeyden sıyrılıyorum,
kendimden kaçmak yerine
kendime dönüyorum.

Ve işte buradayım.
Savrulmuş, kırılmış ama dimdik.
Kendimi buldum mu?
Belki hala yoldayım.
Ama bu kez, gittiğim yer bana ait.