Gözlerimde bir sevinç çocukluktan hatıra.
O Kuru yapraklarda kendimi arıyorum.
Dizilmiş yollarıma hayaller sıra sıra.
Attığım her adımda en başa sarıyorum.
Alametinden önce kopan kıyamet gibi.
Kabirde dirilmeden gezer ölü bedenim.
Cahillik sanılmasın mutluluğun sebebi.
Yolculukta gizlidir, yolda değil nedenim.
Ne tutacak el olsun, ne bir çift büyülü göz.
Kendimi arıyorken kendime yetiyorum.
Yüreğimi soğutan mazi renkli nankör köz.
Seni de dostlarıma aşk diye satıyorum.
Kayıt Tarihi : 23.4.2016 01:17:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir sonbahar mevsiminde, ceviz ağacı altında düşmüş cevizleri ararken bulur şair kendini. Aradığı bir kaç ceviz değil çocukluğudur aslında. Çocukluğunda kendisi olan insanın büyüdüğünde değişmesine sitemdir bu şiir. Kendini adarken insan kendisi için, kaybeden kendini ve bambaşka birine hizmet eder aslında.
![Halil İbrahim Aydemir](https://www.antoloji.com/i/siir/2016/04/23/kendimi-ariyorum-43.jpg)
TÜM YORUMLAR (1)