Kendimi Ariyorum Şiiri - Ibrahim Kenar

KENDİMİ ARIYORUM

2006’nın ilkbaharı,
Ve bahar aylarını karşılıyorum İsveç’te bu kez.
İnsana canlılık veren hafif bir esinti.
Ve içimdeki fırtınalar....
Yanımda olmamanın yokluğunu hissediyorum,
yanan kalbimde.

Biraz sıcak,
biraz sohuk,
biraz ılık bir sevda.
Dönüpte geriye baktığımda,
katedilen yollar ne kadar çokmuş şaşıyorum.!
Özlemini duyduğum o kadar çok şey varki,
Sokaklarda çocukça kavgalar,oyunlar.
Gençliğimdeki düşe kalka yaşanan ilk aşklar.
Belkide utanarak yapılmış ilk öpüşler.
Ve ardından fırtınalar boranlar.

Gençlik başlangıcım,
yaşam yitimim oldu.
O kadar içleniyorumki kendime,
çaresizliğime....
Yılların yükü var omuzlarımda,
Genç yaşta aldığım sorumluluklar,
Bedellerini ödeyemiyeceğim sözler.
Özlemini duyduğum geçmişim,
Hatıralarım,
yarım kalan umutlarım.
Herşeyden önce,
özlemini duyduğum,
bir ben daha var ardımda.
Ben kendimi özlüyorum.