Günlerdir yoktum biliyorum... Yalnızlığıma kavuşup, yalnızlığıma sığınıp kalabalığa katıyordum kendimi... En güzelini yaşıyordum yalnızlığın... Varlığımı kalabalığın çoğulluğuna katıp tekilliğimi çoğaltıyordum... Tekilliğimi çoğaltırken içimdeki çoğulluktan arınıyordum... Sonra yine o çoğullukla tümleniyordum...
Ne demişler ‘Kendini bulmanın en kolay, en etkili yolu kendinden kaçmaktır! ’. Böyle mi demişler? Kim demiş? Laf aramızda ben dedim sanırım, yine özene bezene bir cümle, bir anlam kattım hayat diline, hayatımın diline... Yine bir felsefe yarattım kendimce... Kendimi aşarak... Kendimden taşarak...
Peki niye? Nedir bu cümlenin altındaki anlam? Kendimden kaçmak... Kendimi bulmak... Kendimden çıkıp kendime dışarıdan bakmak... Kendi içimde cevaplarını bulamadığım sorgulamalarımı dışarıdan üçüncü bir göz olarak görmek, cevaplamak... Kendi savunma mekanizmalarımı yıkmak... Kendi duvarlarımı yine kendim yıkmak... Subejktifliğimden arınarak objektifliğimi yakalamak...
Nerden nereye? Aslında bugün bambaşka duygu ve düşüncelerle yazmaya başlamıştım, başka bir olayı, başka bir konuyu ele alacaktım tüm toplumsal duyarlılığımla... Yine hayattaki acılı yansımalarına dem vuracaktım insanoğlunun... Yine isyanlı tepkimelerle dolup taşacaktı satırlarım... Yine kalabalıktan biri olacaktım, kalabalığa dışardan bakıp kalemine yansıtan... Yine sosyal olacaktım... Olmadı... Bu kez kalabalığın çoğulluğundan çıkıp kendimin tekilliğine ulaştı satırlarım.... Sosyallikten çıkıp kişisel psikolojime indirgendi cümlelerim... Aslında normal ve son derece doğal... Toplumsallaşmanın temeli bireyleşmeyle atılır... Bugün izninizle bireyleşeceğim... Bencilleşmeden....
Yüz lira maaşlı kibar bir adam.
Evlenir, sedire taşınırlar.
Mektuplar gelir adreslerine:
$en Yuva Apartmanı, bodrum kati.
Kutu gibi bir dairede otururlar.
