Kendimi hayat ve içinde yaşadığım topluma nasıl anlatacağımı henüz tam olarak öğrenemedim maalesef. Ve bir insan kendini nasıl anlatabilir ki?
Toplum, çevremiz; içinde yaşadığımız atmosfer, gerek sosyal ve gerekse psikolojik olarak hiçbirimizin diğerimizi anlamadığı bir zamanda yaşıyoruz. Ve hemen her konuda bilgi sahibi olduğumuz kanısına vararak fikir beyan ediyoruz. Oysa herkes ilk önce her konuda bilgi sahibi olma imkanı ölçülerinde eğitilmediği ve eğitilmediğimiz için fikir beyan etmeside işin ciddiyetin koparak cıvımasına neden olan bir durum ortaya çıkar.
Ben de bu sebepten dolayı anlaşılmak veya kendimi anlatmak için yazmıyorum bu satırları … Yüreğimden yüreğime, düşüncelerimden özüme, özümden tözüme, yüzegimden gözüme, gözümden de zerrelerime hitap ederek durumu idare etmek için titretmeye veya yeni elbiseler giydirmek için uğraşıyorum harflerle … eğer kendimi kendime anlatmazsam kime anlatabilirim ki? Yazmazsam sol yanım öksüz kalır, belki de ölür korkusuyla vuruyorum cümlelerin derinliklerinde kendimi bulmak için. Değerli bir arkadaşla yazışıken bu düşünceleri ifade etmek geldi akılsız aklıma …
Her yiğidin farklı bir yoğurt yeyişi olduğu gibi, benim de yoğurt yeyişim ve hayat denen vesveseye bu şekilde meydan okuyarak kendimi eksistansiyalist düşlerin şeritlerinde yürürken buluyorum bu kaosla biraz olsun boy ölçüşmek için. Habire üstüme gelen bu hayat için bana güç veren, beni anlayan ve anlatan sadece yazmak oluyor. Ya da bu kadar zorbalığın, dehşetin, kadın katliamlarının olduğu evrende, yoksulluktan ve açlıktan çocukların öldüğü bir yeryüzünde beni ayakta tutan, acılarla yaşamayı öğreten yazmak oluyor. Kimsenin benim halimi hatırımı sorup sormaması da öyle artık büyük kaygılar yaşatmıyor bana! Yazmak, sadece yazmak, okumak, okurken düşünmek, düşünürken sorgulamak, kendi kendime bile meydan okumak, ancak ve ancak beni yazarken bir nevi olsa rahatlatma modusuna taşıyor.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta