Kendimi Anlatıyorum Şiiri - Funda Gülseven

‘Burada yeni sayılırım ve daha şimdiden kafama yerleşmiş isimler var..Buradaki kişiler hakkında daha geniş bilgiye sahip olmak daha yakından tanımak isterim elbette.
Acaba kendilerini tanımam için kendimin de cevapladığı bu sorulara cevap verirler mi?
Sağım solum sobe o halde..’

Demiş sevgili Elif Öztürk… Üyesi olduğum bir başka internet sitesinde...Ve bizlere kendimizi anlatabilmemiz için çoktan seçmeli başlıklar sunmuş hayata dair, insana dair… Bu bizim hem kendimizi daha iyi tanımamız, hem de daha iyi tanıtıp yansıtabilmemiz için eşsiz bir fırsat… Bu girişiminden dolayı yürekten kutluyorum sevgili Elif’i… Ve lafı çok uzatmadan verdiği başlıklar çerçevesinde kendimi anlatmaya koyuluyorum…

'Fırtınayı anlat bana? '

Fırtına… Ben ve hayat… Hem yakalanmaktan korktuğum hem de tutunmaya çalıştığım… Çoğu zaman hayatın engine denizlerinde boyumu aşan dalgalarına yakalandığım… Kendi dalgalarımı yaratarak hayat dalgalarına savaş açtığım… Aynı zamanda kendi dalgalarımda boğulmaktan korktuğum… Fırtına… Yani ben ve hayat…

'Bi ağacı,'

Ağaç… Güçlü, ayakları yere basan.. Fırtınalar sırasında hayata bağlayan, hayattan koruyan… Herşeye, herkese hatta kendimize rağmen… Doğayı korumanın aslında hayatı ve kendimizi korumak olduğunu hissettiren… Ağacın yeşilliğini umudun maviliğine katabilene tabi…

'Bi insanı'

İnsan… Tüm hatalı yansımalarına, tüm günahkar davranışlarına rağmen, tüm önyargılı tepkimelerine tüm ayrımcılıklarına rağmen varedilen en değerli varlık… Değerini bilebilene… İnsanlığı taşıyabilene, yaşayabilene…

'Bi duayı,'

İnançla hayatın kesiştiği noktada ruhsal ve duygusal yansıma, rahatlama… Ama en başta arınma… İnsanın kendisiyle yüzleşmesi, vicdanının sesini duyması… Kendinden arınması, kendinde çoğalması…

'Akan şelaleyi,'

Dolu dizgin, coşkun duygu ve düşünceler… Yine doğayla bütünleşircesine… Doğanın bir parçası olarak… Hayatın bir parçası olarak… Doruklardan akarken bile alçalmayan,azalmayan tam tersi çoğalan çünkü çoğaltan bir akım…

'Taşan şehri,'

Kalabalığın ortasındaki yalnızlık… Taşarken dolamamak, doluluğu taşıramamak… Modernize yitik hayatların sarmaladığı şehirlerde şehir olamamak…

'Suyu anlat bana..'

Su… Saf, duru… Masumiyeti bozulmamış tek gerçeklik… Kirletilmeye çalışılsa da yine de kendi bendlerini aşıp duruluğuna kavuşabilen tek şey… Yaşam kaynağı, yaşam umudu, yaşama dayanağı…

'Gülün kokusunu anlat bana,'

Gül… Hayat gibi… Yaşamak gibi… Tüm dikenlerine rağmen kokusu yüreğe işleyen, benliğe kazınan… Sevda yüklü, umut yüklü… Buram buram hayat kokan, hayat saçan, hayat katan…

'Yaptığın güzel bir şeyi,'

Herşeye, herkese hatta kendime rağmen hayata tutunuşum, hayatı paylaşarak çoğaltmaya çalışıyor oluşum…

'Yapmadığın mecburiyetini,'

Yapmadığım mı yapamadığım mı bilmiyorum ama kendimi kendimden koruyamıyor oluşum…

'Hatalarını anlat..'

Hangi birini anlatayım ki? Hatalarımla doğrularımla, günahlarımla sevaplarımla, iyi kötü tüm yönlerimle insanım ben… Sayısız hatam oldu hayata dair, kendime dair… Hatalarla büyüdüm ben… Büyümemi hatalarıma borçluyum belki de… Yok yok hala tam büyüyemedim ben, daha yapmam gereken çok hata var anlaşılan…

'Ne kadar yukarı çıkabilirsin? '

Ne kadar aşağı inebiliyorsam, ne kadar düşebiliyorsam hayattan,en az o oranda yukarı çıkabilirim…

'En uzak nereye gidebilirsin? '

İşte bu soru çok zor… En yakınıma yani yüreğimde yaşattığım yedi tepeli düşler şehrim İstanbul’a bile gönlümce, her istediğimde gidemiyorsam bu sorunun cevabını veremem demektir maalesef…

'En çok kimi sevebilirsin? '

Heralde henüz doğmamış olan çocuğumu… Sayesinde kendimi temize çekebileceğim,hayatı umuda bürüyebileceğim, hayata birşeyler katabileceğim ve belki sayesinde kendimi sevebileceğim çocuğumu…