Kendime Tuzaklarım Şiiri - Fatma Kaşıkçı

Anlamak zordur, anlayamazsın sen benim yüreğimdekileri; Rüzgârlarım, sert değildir belki sende olduğu kadar
Ama çok derindir tuzak kuyularım ve çekicidir;
Derinliğindeki karanlığını, izbeliğini yansıtmaz görünüşü,
Çok tatlı fısıltılarla çağırır beni.
Anlayamadan düşerim her seferinde,
Daha kararımı vermeden alır beni,
Artık yalnızımdır karanlık ve sessizdir.
Duyamam dışarıdan gelen sesleri,
Çok uzağımdadır herkes.
Ellerimi aydınlınlığa doğru uzatırım ve seslenirim:
Bana yardım edecek kimse yok mu?
Ses gelmez, ağlarım çaresizliğime,
Tanımadığım duvarlara yaslanırım;
Peki kim tutacak benim ellerimden,
Tek başıma nasıl çıkarım buradan,
Gücüm yetmez ki benim,
Ama yinede denerim, çabalarım;
Sonuç başarısızdır her seferinde.
Umutsuzlukta kıvranırken haykırırım bir kez daha:
Beni kurtarın buradan, tutun ellerimden yardım edin.
Ne olur yardım edin.
Kendi kuyularımda boğuluyorum yardım edin.
Burada kalmak istemiyorum,
Karanlık beni korkutuyor.
Oysa hiç böyle görünmüyordu;
Tahmin etmemiştim böyle olacağını.
Sessizlik, yalnızlık, çaresizlik, umutsuzluk içinde ağlıyorum.
Kim bulacak şimdi beni burada,
Kim duyacak sesimi,
Hep burdamı kalacağım ben,
Hep karanlığa mı bakacak gözlerim,
Umutlarımı hayallerimi bu karanlığa mı değişeceğim:
Hayır hayır istemiyorum, yardım edin yardım edin.

(Fatma Kaşıkçı
20.06.09)