Hayatın koşturmacası içinde insan, zaman zaman kendini başkalarının düşünceleri, beklentileri ve sesleriyle dolu bir odanın içinde bulabilir. Bu odada herkesin bir sözü var; birileri size ne yapmanız gerektiğini, neyi sevmeniz gerektiğini, hatta kim olmanız gerektiğini bile söylüyor. İnsan doğası gereği çevresindekilerin düşüncelerine değer verir, onların beğenisi ve onayıyla motive olur. Ancak bazen bu dış sesler o kadar yoğun olur ki, kendi iç sesimizi duymakta zorlanırız.
Ben de uzun bir süre herkesi dinledim. Çevremdeki insanların beklentileri, toplumun dayattığı normlar, hatta medyanın pompaladığı idealler beni şekillendirdi. Onların beğenisi ve takdiri için yaşadım, onların doğruları doğrularım oldular. Kendi sesimi duymak, kendi iç dünyamı keşfetmek için bile zaman ayırmadım. Ta ki bir gün farkına varana kadar.
Kendi iç sesimi dinlemeyi öğrenmek, kendi düşüncelerimi ve duygularımı anlamak için çaba göstermeye başladım. Ne istediğimi, neye inandığımı sorgulamak ve kendi gerçeğimi bulmak için zaman ayırmak zorundaydım. İlk başta bu sessizliğin ve içsel yolculuğun verdiği rahatsızlıkla baş edemedim. Fakat zamanla, bu sessizliğin ve kendi iç dünyamın derinliklerine inmenin ne kadar değerli olduğunu anladım.
Kendi sesimi dinlediğimde, hayatın anlamının sadece dışarıdan gelen onayda veya başkalarının beklentilerinde olmadığını keşfettim. Gerçek mutluluğun ve huzurun, kendi iç dünyamda olduğunu fark ettim. Artık dış sesler ne kadar yüksek olursa olsun, kendi sesimden ve içsel doğrularımdan aldığım güçle hareket etmeyi öğrendim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta