Kendime Öğüt Şiiri - Abdurrahim Karakoç

Umutları hayâllere bağla-çöz, boş oturma.
Sevgilere, nefretlere hudut çiz, boş oturma.

Rüzgârı, yağmuru dinle; gecelerden nur topla
Kimse yoksa nefsin vardır, söyle söz boş oturma.

Dirilerle irtibatın bozulmuşsa ne çıkar
Mezardaki ölülere mektup yaz, boş oturma.

Yeryüzünde yalnız kalıp sıkılırsan çare çok
Yum gözünü, çık yukarı gökte gez, boş oturma.

Tamiri mümkün değildir eskiyen kundakların
Boş bulduğun her mekâna tabut diz, boş oturma.

Ev yapmayı ihmal etme fani konuklar için
Sonra son menzili düşün, mezar kaz, boş oturma.

Yeis seni kuşatmasın, ataleti silkip at
Karanlığın liflerinden ışık süz, boş oturma.

Korkak tembelin işidir ham tevekkül, ham sabır
Hak yoldaki tuzakları kır ve boz, boş oturma.

Yürü kutsal hedeflere ölsen bile gam değil
Hiç olmazsa geleceğe kalsın iz, boş oturma.

Sula tevhid bahçesini, uyuyanlar uyansın
İsyan lazımsa isyan et, zulmü ez, boş oturma.

Sana söylüyorum sana, yapma naz, boş oturma.
Doğrul hadi, ayağa kalk… vakit az, boş oturma.

(Akıl Karaya Vurdu)