Kendime Notlar18 Şiiri - Murat Tali

Kış soğuk,
kış kara
ve kış alabildiğine ayaz
geçerken
zamanda
kendini yavaş yavaş ilkbahara teslim ediyor..
Bu esnada erik ağacı
birkaç gün üst üste açan güneşin
ve cıvıldayan kuşların seslerine aldanarak
yeşillenip güzelleşmeye başlar...
Sonra
zamanın içinden gelen yanılgısını da
elden bırakmayarak
çiçeklerini de açar
artık tüm dalları rengarek çiçeklere bürünmüştür....
Her bir yaprağının arasından
bembeyaz çiçekler sürgün vermiştir yaşama...
Tüm kuşlar albenisine kapılıp
gelmiştir güzelliğine onun...
o da mutlu olur
görselliğiyle
karamsarlığın hüküm sürdüğü kışa inat açtığı için...
Sonrasında
doğanın gerçekleriyle yüzleşir
gelen bahar değildir açan da güneş...
Şimdi herşey karanlığına bürünmüştür yaşamın
yeniden fırtınalar çıkar,
yağmurlar yağar,
günler kararır ve bir yel eser
alır götürür tüm çiçeklerini...
Fırtınalara mahsur kalır bedeni
esen her bir rüzgarda bir dalını koparır verir rüzgara
günler sakinleştikçe o yaralanmaya devam eder...
Bahar gerçekten geldiğinde ise o yorgundur artık..
Yaşamını erken başlangıçlara iten kimdi,
doğanın bir yanılgısı mı
yoksa kendi iç güdüsel davranışını mıydı?
Düşünmedi bunu
yeniden gelen bahara
verdi kendini yenilenerek
kopan ve kırılan yerlerinden kuruyordu artık...
O her bahar
aynı kırılganlıklarla ve yanılgılarla açıp açıp durdu
her açtığında yeniden kırıldı.
Alışamadı kendisine...
Düşündü
acı çekmek istemiyorum
ama neden her bahar geldiğinde yine açıyorum diye
çıkamadı için içinden
o esnada bir su yürüdü köklerine
ve güneş vurdu tenine
eridi üzerine yer alan çamurlar
ve tekrar açmaya başladı çiçeklerini....
Nereye kadar gider....bilinmez...
Bilinen bir şey var
erik ağacı
her bahar yeni başlangıçlar yaparak
yeni acılara devşirecek günlerini yeniden...