Kendime mektup: Şiiri - Dilara Yıldırım

Kendime mektup:
ne bir hedefim kaldı ne de amacım.
sadece çilemi doldurmaya gidiyorum.
anladım ki boşaymış bunca emeğim, bunca acım.
geçen ve geçecek yıllarıma yanıyorum.
ömrüm elimde oyuncak sanırdım.
tek çaresizliğim düştüğüm sevdadan yanaydı.
kendimi güçlü bilirdim.
ömrüme yıllar eklendikçe, elimden gelenlerin sayısı mı azalıyor ne...
ben böyle değildim.
geçmişi daha sık anıyorum.
özlemlerim çoğalıyor, bense sadece ağlıyorum.
ne yapsam ne etsem olmuyor.
artık, ait olduğuma inandığım yerde dahi kalamıyorum.
ama biri var ki, benliğimi var eden...
beklentileri için beklentilerimden vazgeçiyorum.
yani var eden uğruna, varoluşumdan cayıyorum.bu yıllar geri gelmez biliyorum.
ve bilinen onca gerçeğe rağmen, göz göre göre yıllarımı yakıyorum...
yıllar sonra pişman olmama umudum var hala! ne saçma.
oysa benim penceremden kılavuza gerek duymuyorum.
her neyse
vakit yolculuk vakti.
sayılı gün de çabuk geçer.
hani öyle derler ya.
günü sayılı olana bu, tesellidir aslında...
vaat edilenler, umutlar, teselliler, beklentiler...
yani bir bavul dolusu hikaye.
İnancımı mı yitiriyorum ne...
geç kalınmış bir sorgunun sualleri bunlar
geçe bırakılmış bir ömür üzerine.
her neyse...
şimdi bir tanem bilse bunları, nasıl üzülür...
annemin o gül kokan yanakları yol olur, boncuk boncuk gözlerinden canım süzülür.
vakit yolculuk vakti.
ben giderim adım bile kalmaz biliyorum.
''ne sap yansın ne saman'' diyenlerden olamadım ya
hah işte ona yanıyorum...