Kendime Ley La‘ya Mektup Yazdım

Ne soğuk kışlar geldi geçti üstümden ah Leyla!
Ne yazlar gördüm içimi ateş gibi kavuran ben deniz Leyla!
Ne yalnızlıklar yaşadım ilkbaharlar da yaz da
Bu vefasız Dünyaya Yinede isyan etmemiştim
AH Leyla!
Ta ki senin sevginle karşılaşana kadar aşkım
Leyla öyle bir vurulmuştu ki yıllar önce…
Sen güzel olan her şeyimi silip aldın benden…
Her günüm her saatim isyanlarla geçer oldu.
Sevdim, çok sevdim, bana selam getirmedi salâ getirdi
Tenha gurbetlere saldığım turna kuşlar gibi oldu..Leyla...
Artık benim gibi Leyla ya da sizlerde selam söyleyin..

Buruk matemler tutarmış kara geceler ortasında
Kara geceler ortası ağlarmış daima
Ak alnıma kara yazı vurmuşlar
Kimsesiz yapayalnız…
Neyleyim aşk busesi neyleyim alın yazım
Ah Leyla’sı!
Neyleyim aramızda delinesi dağ da yok yar Yasaklar yasak…
Ben çağı delmedeyim çağ bana uymuyor ben neyleyim Leyla’m?

Beklesin! Leyla’ya selam söyleyin diyorsun.
Leyla da takat kalmamış…
Gözü yaşlarla dolmuş
Rahmetli anam bir ağıt tutturmuş hep öyle ağlar dururmuş
Leyla kızına kuzusuzu, can kızına ağlarmış
Leyla da yüzü güler ama içi kan ağlarmış
Gün doğarken ağlanmaz ki hem ben de ağlamadım
Anam SEN üzülme Allah aşkı yakar içimi...
Birde yar sevgisi içimi kavurur kavuşamamak.
Bahtı yazısı kara Leyla ya sevmek haram
Bak anam, dostlar...
Derim ki size;

Baharlara kışlara mevsimlere sitem söyleyin,
Şu çöken ömrüme...
Mevsimime matem söyleyin
beni böyle yalın yürek saldı kara sevdalara
Leyla oldu deyin...
Ne bir karış toprak
Ne bir kaç çiçek kaldı elinde deyin...
Kahrımız çökmüş bir kere dağlara
Hoyrat acılarda susmuşum
Mecnun aşkını arar gibi çöllere düşmüşüm

Su nakışlar sabah makamlara destanlar
Dökülmüş kâğıtlara Leyla’nın.
Baharlarına mevsimlerine yârine sitem söyleyin
Ey dostlar…
Bundan böyle benim elâ gözlerime gelmesin
Şafağa acı söyleyin dostlar
Yollar çekse yüreğimi durmaz gelirim Leyla
Tenhalarda dizlerini dövmesin,
Uhrevi sabahlar ayırdım kalan ömrü
Neyleyim neyleyim yalan ömrüm...
Ben bir gelincik asil soyluyum.
Gamlı sevdalar dokurum geceleri duvarlara
Acılı sancılı...

Nesi var isyankâr ağıtlar gibi
Yarım türküler yaşadıysam...
Her sabaha karşı şarkımızı söylesin Leyla
Vatanına yurduna, bayrağına
Milletine söyleyin
Leyla âşıktı deyin
Allah peygamber sevgisi şair yürekli Akif’ine...

Çocuksuz analar gibi taş basarmış yüreğine Leyla
Derdini taşlara yanarmış
Etmesin gel kurbana dayanamaz gelir deyin...
Bayramı getirir o uzak diyarlardan
Sevgi papatyaları dağıtır
Etrafına birileri onun adını haykırır dururmuş
Bu can asil, saygıdeğer millet
Kanuni Sultan Süleyman’ın
Arkasından bile konuşur…
Ley la da kim ki?
Oysa Vatana can kurbandır.
Leyla birkaç kere şehit vermiştir...
Sizi emanettir kuşlar
Mehmet’imi kuzucuklarımı incitmeyin
Yetim sevgileri ağlatmak olmaz..
Kuzucuklarım yetimlerimi ağlatmayın.

Bir yiğit bir tevhiddir onlar bir avdet deyin onlara
Bir ışıklı destan ördüm
Aşkıma çevrili gurbetlerde...
Dert yanına bağlasın diye Leyla
Can dökümü mevsimler yıkıldı üstüme
Adım yanında kalsın Leyla’nın sana diye
Can evimde son cemresi kıblenin
Ve sevda bereketi ile geldim sesinize
Ben öyle yaşamaktan kurtulmuş
Hoş geldin diyerek açtım gönlümü sizlere

Yendim ölümü
Yeniden Leyla çöl oldu ahu gözlerinde...
Bulanık seherlere bir kutlu ezan gibi
Asılı kaldım göğe
Gök kubbelere…
Yalnızdım ve yalnızım çok yalnızım...
Haktan Allah CELLE den gayrı kimse sesimi işitmez
Kimse bilemez tevichid dilimi Leyla’nın

Kimseye bir şey demeyin değmez
Haykırmayın boşuna!
Memleket elden gitmiş sizin neyinize…
Bir iki laf söyleyin, söylediniz günlerce
Günlerce bağırdınız...
Ey zatı muhterem kullar kim duydu
Kim duydu sesinizi?
Yazıktır hepinize...
Ondan gayrı Leyla yorum yapmaz hiçbirinize
Politik takılmaz siyasetle de hiç mi işi olmaz
Demeyin Leyla’ya bu nasıl ot gibi kadın diye
O çok şey bilir
Susar!
Susar! !

Susmaktır onun hep edebinde
Adı gibi faziletli erdemliktir
Soyu da Osmanlıdır
Leyla sustu
Leyla sustu
Leyla bir Çöl ahusu oldu...

8.11.2004