Kendime Kırgınım Bu Aralar

Biraz kendime kırgınım bu aralar
Çay koymayı unutuyorum mesela
Kendime...
Boş bardağa bakarken yakalıyorum içimi
Neyi unuttum bilmiyorum
Ama bir şey eksik
Yastığın altına gizlenmiş bir düş mü,
Yoksa hiç kurulmamış bir cümle mi?
Kimse söylemiyor.

Bir gece daha, sen yokken başlıyor
Şu duvarda asılı saat
Kaçıncı ihanetin saniyesini sayıyor bilmiyorum
Ama geçmiyor.

Gömleğimin sol cebinde
Biraz kahve parası, biraz gurur...
İkisi de yetmiyor yokluğuna
Çünkü sen gittin
Ve bu şehrin cinayetini üstüme yıktılar.

Ben mi öldürdüm?
Belki susarak, belki fazla severek...
Ama en çok da dönmeyerek öldün içimde.

Şimdi herkes birini anlatıyor meyhane köşelerinde
Ben sustukça sen kalıyorsun
Dilimin ucunda adın;
Yutkununca batıyor.

Bir sokak ismi geçiyor radyoda
Orada ilk kez elini tutmuştum
Hâlâ orada mı bilmiyorum?
Ama içim hâlâ orada bekliyor...

Söyle, bir insanın
En çok neresi kırılır?
Elleri mi, kalbi mi, sesi mi?
Ben hepsini içime gömdüm

Ve sustum.
Çünkü bazı sözler
Ancak sevmeyenlerin ağzına yakışır

Şimdi herkes mutlu görünüyor
Gökyüzü bile...
Ama ben, şu parkta
Bir salıncağın boş dönüşünü izliyorum.

Neden mi?

Dedim ya
Bu şehrin cinayetini üstüme yıktılar.

Sokağın lambası kırılmış
Kırılmış ama kimse “Ben kırıldım” dememiş
Ben dedim...

Sesim duvara çarptı
Duvar da sustu...

Belki de bu yüzden,
Kendime kırgınım biraz...