Kendime İzah Şiiri - Ramazan Ecevit

İşte dönüyorum senin şehrine
Yol aynı yol
Nice kez geçmişliğim var
Ve dağlar aynı dağlar
Vadide bir nehir, yine o nehir

Bir otobüs hızında dönüyorum senin şehrine
Gidişim gibi dönüşüm de sana değil
Şehir benim için öylesi bir şehir
Ben şehir için öylesi birisi
Ama sen bu şehrin kadınısın
Ve ben sana yaklaştıkça,
Nasıl da ürperiyor ruhum
Her dakika ayrı bir hayal peyda oluyor
Aklımın açık hava sinemasında
Ben hep Mecnun’dum,
Sen hiç Leyla olmadın
Ben evreni kaç kere kurtardım,
Sen hiç beni öpmedin

An kalmadı senin şehrine gelmeme ki
Senli anıların kıyameti kopuverdi içimde
Son buldu yaşam, son buldu varlık
Kopmuş eski bağlar, bitmiş alakadarlık
Şimdi adalet vaktidir belki ya
Ben kendimi attım sırattan
Sen aşağıdasın diye

Hatırla, bende bu şehrin insanıydım
Şehir benimde şehrimdi
Özümde, benliğimdeydi
Şiirler yazdırırdı aşk içinde aşka dair
Yağmurunda ruhumu yıkar
Güneşine kalbimi sererdim
Birazdan bineceğim vapurlar
Hırçın ruhların huzuruydu
Vapurlar benimde vapurlarımdı

Hatırla, ben bu şehirden giderken
Sende neydim, ne oldum
Hüzün sıva vurdu yüzüme
Ben sağırdım, dostlar geveze
Onlar teselli verdikçe
Ben tek tek yaktım
Sana yataklık ettiğim gecekonduları

Zaman kabullendirdi
Ben çok yabancısı
Sense bu şehrin kadınısın
Denizi, kumsalı, barları senin
Kordon boyları, söğüt altları
Bir de adresi belirsiz yazlıkları
Şehrin her yerinde bakışın ayrı güzel
Şehrin her yeri, sende ayrı güzel
Kaybettiğim seni bulamayacağım belli
Bari tamamen yitirsem