Kendime İhtarname Şiiri - Onur Al

Urgan gibi boynuma dolanmış,
Kalbimde kuluçkaya yatmış,
Bir yılanın,
Çıngırağı beynimde aks etmekte.
Dişleriyle hayallerimi ısıraduran,
Bu yılan,
Beni ölüme hazırlarken,
İçimi, hırslı bir yaşama umuduyla donatmakta.
Şayet bir yaşam,
Ve bu yaşam,
Ki bu yaşım,
Ancak ölümle tamamlanabilir.
Aksi halde yoksa ölüm,
Kimler yaşamağı hak edebilirdi ki ?
Yaşatmak ya da yaşamak için ölünmeli,
Ölümlenmeli ki yaşasın insan-lık.
Anneden,
Babadan,
Sevdadan,
Davandan,
Her şeyden ilerde,
Kendi için ölmeli insan.
Çünkü,
Son haberci öyle tebliğ etmedi mi hepimize?
Ölmeden önce ölünüz demedi mi ?
Ben o mukaddesli söze inandım,
Ama ölmemek için şeytana sarıldım.
Şeytan hakirlendikten sonra,
Muhakkak ki Kabil ilen büyüdü.
Kabil işleri büyütürken,
Onun dalalet tarikatına ilk ben katıldım.
Kabil'e Kabil demekten haya edip,
Ona eyâ şeyhim dedim !
Şeyhimin şeyhinin bir karga olduğunu bilerek.
Ve şimdi de affını diliyorum;
Ey şeyhimin şeyhininde Sahibi,
Beni ve bizleri affet.