Kendime Hicivler Şiiri - Kanber İhsan Öcel

Dün elim dondu göbeginde
Soğuktu gece.

Geçti be ömrüm yaş elliye dayandı
Tutmadı ellerim tazenin memelerini
Çıplak hücrelerle yani demek isterken
Ne farkımız kaldı Nazımdan Pirayeden
O bursa kalesinde biz hürriyetin ortasında
Dımdızlak kafamız allak bullak

Vurunca çekici murcun ucundan fırlayacak
Bir parça jiletti kulağımızı kesen erzurumluyla
Yıl 991 de bir izmir baharıydı ikimiz
Cigara içerdik ama paketi evde bırakarak

Kalktı yerinden en zalim haliyle
Sünger yatağı zorla sattı konyalı veliye
Allahaısmarladık derken ismet paşa mitinginde
Pınarbaşında asker diktiler köprü üzerinde onunda karşısına

Nazım hapisteydi o sıra //geçmesin diye paşa
Ve entarinin pazeni ile yankesicileri meşhurdu sümerbanklarda

Fevzi paşa emekli olmuştu genelkurmaydan

Milyonerler dolanıyordu bütün ara sokakta
Ve az sonra olacaktı bir ihtilâl
Tutamadan ellerim Ipeksi memelerin hülyasında ikien aklım
Tutamadan kürsüde verilen sözlerindendi
Bir başbakan ipin ucunda
Bismilla.

Ve bugün aynı yolda aynı adımlar aymazlıkta
Çaresizlik çare olamazdı firavunun payına
Mevlamda umarım bizi kayıra

Yatar anasının koynunda memedi Nazımın
Bu güzelim kızlar bizim akmemeler onlarda
Her biri ayva kadar sert çığlık atacak kadar cilvelidir oysa...