Kendime Hiciv Şiiri - Ahmet Cem Akcan

Çatmamak için feleğin sillesine,
Bulundum en büyük gayretlerde.
Sonra o çığı kim yıktı üstüme?
Ben yaptım ne yaptıysam kendime.
Dediler ki, Cem yürü yoluna, isyan etme,
Dedim ki, deva sizde çare sizde,
Muktedirsiniz anıları, düşünceleri silmeye.
Gayrı benden artık gayret bekleme!
Çünkü benim isyanım bir tek kendime.
Baktım ki hayat denilen sarp tepeye,
Çıkmaya muktedir olmak sabredene.
Benim artık mecalim kalmadı yürümeye,
Yoldan saptım, bıraktım heybemi yere.
Sizler ki güvenirsiniz bir çeşit azme,
Ben bir ömürlük derdimi döktüm şiire.
Bitti artık gerek yok bundan gayrı söze,
Dizelerle dizdiğim yolda son şiirim budur size.
Derim ki, Ey İnsanoğlu yakalanma kibrine,
Dur bir bak şu anılardan birikintiye.
Cem, ömür boyu yazık etmişsin kendine,
Sanarken kelamın muktedir başka bir ademe.
İğne batırırken korkusuzca karşındakine,
Süngüler saplamışsın kendi kalbine.
Söyle, içtiğin zıkkımın gösterdiği ışık nerede?
Bu sarhoşluk oldu mu bir derde çare?
Bir bak o bahar sandığın güzlere,
Bulunamadın samimiyetin zerresinde.
Hapsettin hayatı düşünmediğin saniyelere.
Son kez düşün ve bir bak geçmişe,
Senden artık ne kaldı ki geriye?
Sen kendini öldüreli oldu epeyce.