Kendime Hapsoldum Şiiri - Gözde Hatiboğlu

Yokluğunu anlatmaya kelimelerim yetmiyor
Hep eksik, hep yarım cümlelerim
Gözyaşımın tuzu yakıyor üstelik açık yaralarımı
O yaralar ki kapanmış sandıklarımdı
Sen gittin, hepsi yeniden kanadı
Sen gittin, bazen hiç acımıyormuş gibi umursamadım
Bazen durmayan kanamayla yaşayamam sandım
Boşluk ve yokluk eşitledin sonra
Sen gittin; hayat yenilendi, üstelik o bildiğimi sandığım hayat
Ve ben yenilenmiş yüreğimle yeniliğe alıştım
Alıştığımı sandığım duyguları taşımaya çalıştım
Yazsam, yazamıyorum
Hislerime kelimeler yok
Okusam, okuduklarımı anlamıyorum
Senin bakış açın olmadan eksik okur yazarlığım
Ne anlıyorum hiç sorma, anlatamıyorum

Şimdi gecenin bir körü
Kendime hapsolmuş halde
Elimde kâğıt kalem ve eşlik eden beyaz şarabım
Yaşlar arasında dağılan mürekkebin ne dediğini seçmeye çalışıyorum
Seni çok özlüyorum
Öyle bir hançer saplanıyor ki yüreğime
Keşke, keşke ölsem diyorum
Kan revan her yer de ne çare ölmüyorum

Seni düşündükçe geçen zamanı saysam
Yok; sayamıyorum öyle çok geçmiş ki
Bir şey söylesen keşke diyorum, ses etsen
Sesine hasret çünkü düşlerim
Belki gelirsin diye uykular sabahsız, kalkamıyorum
Acı mı bu? Değilse ne?
Güvensizlik mi ya da? Güvensiz de değilim ki
Sevgisiz hiç değilim
İçime işlediğin halinle üstelik, hep seninleyim
Öyleyse üzüntü olmamalı belki
Ağlamasam keşke de yazık çaresiz kalmış gözyaşlarıma
Göstermesem keşke başkasına incinmişliğimi
Öyle bir hıçkırık oluyor ki yokluğun dağıtıyor aklımı
Alıp başını gitmiş kendimi bildiğim sandıklarım
Bilmediklerimle kalakalıyorum
Yalnızlıksa bu bir kısmı kabulüm
Üstelik sevdiğim yanları da var
Arada kalabalıkları istiyorum ama boş ver; olmasa da olur
Sen ol sadece başkası olmasa da olur

Bir cümle kursan bana mesela, sen kızsan ve ben kırılsam
Veya derin değilmişçesine bir şey söylesen; boğulsak birlikte o cümlede
Bir an; yutkunup nefesimizi tutsak
Ve sen tutup belimden beni çıkarsan o sulardan
Sana yeniden tutunsam
Son sözlerin olduğunu bilmeden, birkaç şey söylesen bana sonra
Yokluğuma alışacaksın derken, gözümü kaçırsam gözlerinden
Alışacağımı en iyi sen biliyorsun üstelik; bu nasıl çelişki
Keşkem yok biliyorum; çünkü senin de yoktu
Yine de keşke dememe izin versen
Gözyaşımı silsen, ya da ben başımı omuzuna yaslayıp bir ömür gözyaşı döksem
Geri gel diyebilsem, sensiz gücüm yok diyebilsem
Kabul ettiğim güçsüzlüğüm olsun varsın
Sen keşke beni yeniden, en baştan büyütsen

Canıma can verenim
Sözüme anlam katan temelim
Varlığım, dayanağım
Veda sözlerimin en erken hali
Vakitli ama bir o kadar vakitsiz çıkılan yolculuğum
Sevdamın kırık kanadına konan kelebeğim
Aklın kalmasın bende, iyiyim
Merak etme sevgimin sahibiyim
Sahip çıkıyorum tüm gücümle sevdiklerine, sevdiklerimize
Senin hazır olduğun gidiş
Benim tek kurşun atımı kalbimi delen mermiyse de
Hazırım ölüp yeniden dirilmeye
Gözyaşıma izin veriyorum sadece, bırakalım aksın
Yarın; güneşe selam veririm gülümsememle
Gece, belki mucize belki değil
Hüzün sadece
Bilirsin en sevdiğimdir hüzün; sade ve sessizce
Ne çaresiz bırakır ne sevgisiz kalır hüzün bende
E sen de varsın zaten tüm duygularımda benimle
İşte bundan kendime hapsolmuş hallerimi seviyorum
Yalnızlığım bile senden geçiyor
Sen varsan
Özgürlüğün de esaretin de anlamı var
Unutmam
Olurda unutursam, kendime hatırlatma koydum
Elime kalemi her aldığımda
Keser mürekkep bıçak misali sözümü
Tuz bastığım yara acıtır, içim titrer
Kanım aktıkça yeniden başlarım seni sevmeye
Ben varsam
Nefes aldığım her gün
Senin sayende

30. mayıs. 2020