Kendime hakkımı veriyorum artık

Kendime hakkımı veriyorum artık…

Ben, insanlara karşı hep pozitif oldum.
Olduğu gibi kabul ettim.
Olmadığı kadarda, asla yermedim.
El verip te; güvendiğim tüm inşalar,
Bazen yakınım dediğim insanlar bile,
Beni hep kendine benzetmeye,
Olduğum gibi değilde,
Olmak, yapmak istedikleri gibi
Olmam için çok uğraştılar.
Maalesef avuçlarını yaladılar.
Zaman geçti ömür geçti… Bekledim.
Bu bekleyiş kendime bezer mi diye değil,
Bu bekleyiş kendime benzetmek ve hatta
Kendinden değerlerini kazımak içinde değil.
Acaba kendini bana anlatır mı? Gerçekten ama…
Acaba baktığında beni ben gibi görür mü?
Herkes kendince haklıdır.
Herkes sütten çıkmış bir kaşık gibi berrak sanır kendini.
Oysa güvendiğin inandığın değer verdiğin kişi,
Olduğu gibi eksiklikleriyle, fazlasıyla, yanlışıyla doğrusuyla
Kabul edilir. Bu yakının da dostun da, arkadaşın da olsa…
Evet, beni olduğum gibi görmesi için çok bekledim.
Maalesef, beklemelerim bir ömrün hebasıydı.
Akıllandım.
Şimdi kimseyi beklemiyorum.
Hele hak etmeyenlerin listesini bile çıkardım.
Herkese hakkını veriyorum artık.
Özelliklede kendime…
Yıllarca veremediğim kadar çok hem de…

Oktay Çekal
27.12.2014-00.26