Kendime Esaretim Şiiri - Sinan İncel

Nesnelerin dünyasındaki bu hüzün dolu yalnızlığım,
Huzursuzluğum , solgun ve tebbesümü unutmuş yüzüm,
Sanrılarım ve sonra ümitsizce yıkılmış umutlarım.
Bu kadar mıydı her şey, yada bu kadar basit miydi.
Bir bir yıkılacak mıydı hanların sarayların…

Bir garip harp yaşıyorum duygularımla.
Gaseyanlarım artıyor içimde.
Gecelerin sessizliği ve yalnızlığına gömüyorum kendimi.
Bir bir geceye anlatıyorum
Keşkelerimi ,kimsesizliğimi, kaybettiklerimi.
Gece dinliyor beni sessizce , tek mezesi
Derdime katık yaptığım ardı ardına içtiğim sigaram.

Firarındayım duygularımın esaretinden
Kendimi haps ettiğim dört duvarın içinden.
Bir garip haldeyim işte
Ne anlıyorum kendimi, ne de anlata biliyorum kimseye.
Fırtınalar kopuyor içimdeki okyanusta
Ummanlara sığmayan ben. alabora oluyorum bir fırtınada.

Hani hiç bir tufanda yıkılmazdın
Ne oldu kendine çok güvenen o bencil benliğine
Ne çabukta yıkıldın.

Aklını bıraktın o ıssız köşe başında
Ve sarhoşun kırdığı kadim dostu şişe gibi
Kendini vuruyorsun duvardan duvara.
Neydi mey içmeden, seni böyle sarhoş eden
AŞK mıydı
Yalnızlık mı
Sen seni yaratanın aşkı ile hiç böyle sarhoş olmadın ki.
Neden şimdi kendini böyle sonsuz hüzne salarsın,
Bir gün sevgililer sevgilisine kavuşacağını neden unutursun?
Bitti mi kendini sorgulaman.
Tükettin mi içindeki ümitleri.
Sırrına varabildin mi gecenin karanlığının ve sessizliğinin.
Gecenin sana verdiği huzuru anlayabildin mi uykusuz yorgun sabahlarda

Neyse vakit tamam yine sabah oldu kalk gidelim
Kendin gibi yorgun bir iç ülkeye.