Kendime dönmeyi unutmuşum...

Kendime dönmeyi unutmuşum,şehrim gibi
Küsmüşüm.
Acıtmış canımızı kalabalıkların ayak sesleri,
birde iz bırakmış tenimizde,
Tanımadığımız birsürü.

Belli belirsiz ışıklar!
Kimi beni kimi de şehrimi aydınlatıyor,
ikimizde sadeyiz bu kez,
İçimiz seçiliyor,
şeffafız.
O; Beni, ben onu
Anlam yüklemeden anlıyoruz son kez
Sadeliğin seferinde eleleyiz yine.
Ne o derin ne de ben,
Ben onun gölgesini görebiliyorum,
O da benim.

İkimizinde sessizliği kocaman olmuş,
Işığımız umudun sonunda kalmış,
bütünleşmişiz zamanda.
Yinede beklentimiz,kalmış sabahımıza...sabırla.

Terketmeyi düşünmedik hiç,
Ne o beni ne de ben onu.
Ne sabahlar ne de ışıklar...
Engelleyememiş birbirimizi görmemizi.

İkimizde de koca iki yürek,
Ne ben ona ne de o bana dar gelmişiz...

Eli gözkapalarımda aydınlıkta,
Elim gözkapaklarımda,yalnızca.