Kendime Dair Şiiri - Savaş Maraşlı

Hafifçe dokundum kapıya aralandı
binlerce ışık yayıldı içeri,
gözümü kıstım karanlığım arkada kaldı...

Eski bir sandalyeye oturmuş bekliyordu,
yanına sokuldum soluksuz, o an yoktu.
Az önce pencereden uçup gitti, engellemedim bırak gitsin.

Yanımda oturan ten rengi boş kabuğa dokundum,
irkildi, ıssız dağların sessizliğiydi serin serin baktı.
Üzerine yürüdüm, üzerinde yürüdüm parke taşlı buzul kaplı yollarının.
Biraz yalnızdım, oda yalnızdı, yalnıztık... Minareden ezan sesi geliyordu biz olabildiğince arsızdık.

Başını kaldırdı pencereye baktı, bense gözlerine...
Ayağa kalktı, çıplaktı, dolu bir oda da boş bir yataktı iki kişilik, ben ikincisiydim, üçüncüsü, beşincisi o hep ilk.

Boş yatağa uzandım o gökyüzüne,
ikimizde tektik, o alt kat sessizliği ben üst kat yalnızlığı.
Karanlıkta sarmaş dolaştık, çıplaktık, ıslaktık...

Apış arası, gözlerinde saklı sahil kasabası gibi sıcaktık.
İçeri girdim, arka sokaklarda kaçaktık,
abanoz ağaçlı bir kapı gıcırtısında üst üste korkaktık, ahmaktık...

Ayağa kalktı, yürümek istedi hep hayal ettiği ressamın tablosunda ya da bir heykel olmak istedi onu anlatan, yontuları derinlerinde gizli.

koridora çıkarken geldi ruhu ve ben daha gitmeden.
Biraz daha zaman demek istedim ruhu arkasından çıkarken.

Bir sensizlik çöktü ardından ve sen daha kömür karası saçlarından yüreğime akarken bir sensizlik, senden bir iz görmek istermişçesine baktı gözlerim.

İçinde kalan hep aynı ukde, ben arkasından bakarken buz pistinde ayakta kalmaya çalışan bir hayaldi, her düştüğünde.

Sanki bir köşe başı korsancısından alınma, bozuk sesler çıkaran bir Byran Adams parçasıydı “woman”, karnı aç bir kedi yavrusu, en tombiş çağlarında kapı dışı edilmiş.

Derme çatma bir kayıktı, dubalara çakılı. Üzerinde beyaz boya ile “alabora” yazan ve her azgın dalganın kıyıya vurduğu bir de gelip kıyıda vurduğu, bayrağında yedi renk hayal kırıklığı asılı olan.

Kar yağdırılmış bir yılbaşı kartpostalıydın postacının her getirdiğinde, götürdüğündeyse bir bağ bozumu panoraması, kapadokya’nın peri bacaları arasına sıkışmış, Argios’tan uzak.

“Bağdat’ı almaktan daha güzel olanı hayaliydi”, oysa az önce seviştiğim boş bir kabuksun yanı başımda duran, ruhu pencereden uçup gitmiş.