Kendime Ceza Şiiri - Elif Betül Öztürk

Herhangi biri olabilirsin ama,
Herhangi biri olmak için fazla bencilsin.
Öyle kaptırdın ki kendini fani dünyaya,
Zamanı geldiğinde ne yapacağını şaşıracak kadar.
Uzun bir süre Polyannacılık oynadın....
Düştü masken,şimdi ne yapacaksın?
Belkide tarifi olmayan biriydin.
Çünkü farklı olmak senin yaşam biçimindi.
Hayatındaki lanet silinmez bir lekeye dönüşmüştü artık.
Damgalı fehişeler gibiydin
Ve sustugun için yenildin.
Artık kimsesiz sabahlara mahkumsun.
Git ve Beyoğlunun arka sokaklarında cezalandır kendini.
Ve birdaha asla görme erguvanların açtığını,
Asla gelmesin burnuna kokusu menekşelerin,
Hatırlama geçmiş güzel günlerini.
Kabul et!
Tepeden tırnağa bir günahkarsın.
Yalnızlık,yorgunluktu senin için,
Onun için gecelerde hep yalnızlıkla seviştin.
Bütün dengeleri sen bozdun,
Bütün kalpleri sen kırdın.
Kimbilir belkide,
Bütün yalanları sen söyledin.
Acınında ötesi var.
İnsanlara iyilik yap ve çek o acıyı.
Emanet geldin bu dünyaya,
Ne emanetlerin nede emanetçilerin kıymetini bildin.
Eline geçen birdaha sende kalmadı.
Biriktirdiklerini kendinle birlikte tükettin.
Okadar aptalsınki,
Aşk'ı yaşadın sandın
Olmayan birşeye inandırdın kendini.
Elini verdin,arkası çorap söküğü gibi geldi.
Kısa mutluluklardı seni ayakta tutan.
Hiç büyük hedeflerin olmadı.
Hep küçük şeylere oynadın zarlarını,
Hiç birzaman risk almadın.
Hadi git!
Radyoyu kapat ve cezalandır kendini.
Hep bukadar olumsuzmu hayatım,
Benim en büyük yanlışım,
Gerçekten sevebilmekti...
Şimdi gidip cezalandırıyorum kendimi.
Karalıktan çok korktuğumu bile bile,
Evin bütün ışıklarını kapatıyorum.