Kendime Anlattım Şiiri - Hamit Atay

Kendime Anlattım

Kendime anlattım en büyük yalanları,
Bir masal gibi, bir rüya gibi.
Kendimi inandırdım her cümleye,
Sanki gerçek olabilirmiş gibi.

Dedim ki: "Geçecek, dayan biraz daha…"
Oysa geçmedi, ben de inanmadım.
Her sabah yeniden doğar sandım,
Ama güneş hep eksik kaldı.

"Kırılmadım" dedim aynalara bakarken,
Ama içimdeki çatlakları görmediler.
Gülümseyerek yürüdüm sokaklarda,
Halbuki içimde fırtınalar dönüyordu.

"Sana ihtiyacım yok" diye fısıldadım,
Adını bile anmadan seni düşündüm.
Gittin, ama hiç gitmedin benden,
Yokluğunu bile varlığın gibi sevdim.

Kendime anlattım her gece,
Unutmuş gibi, umursamamış gibi.
Ama gözlerimi kapattığımda,
Hep aynı hikâyenin içinde uyudum.

En büyük acıyı yalanlarla sardım,
Ama içimde hep kanadı durdu.
Ne geçmiş geçti, ne de ben geçebildim,
Kendimi kandırarak yaşadım durdum.
Hamit Atay