Kendime... Şiiri - Mustafa Arpa

Evvelce o sarsak,o serkeş bendim,
Her nadanlığımda ustum kendime.
Bülbüle canciğer birtek eş bendim,
Nihayet lal oldum sustum kendime.

Kim güldüyse bana yalandan güldü,
Çemen bahçemde ki tek açan güldü,
Bir O'nu duyunca dilim çözüldü,
Susmayan bir seda,sestim kendime.

Etmedim kimseye cilveyi,nazı,
Allah'tan gayrısı bilemez bizi,
Yakası olmayan üç metre bezi,
Ölmeden kefeni kestim kendime.

Söz bilmez ayağım,elim ne yazık,
Ruhum infilakta elim ne yazık,
Takate iştiyak yelim ne yazık,
Toz,duman içinde estim kendime.

Bırak ruhum bırak gururu,kibri,
Bataklık eyleme gülçiçek kabri,
Allah'ın verdiği nimet-i sabrı,
En acı taşları bastım kendime.

Mevlam izin vermiş Sur'a,Cibril'e,
Öyleyse ne gerek ölmenin kibr ile,
Aleme sulhumü ettim cebr ile,
Ne yazık sonunda küstüm kendime.

Ölmeden ölümü bilmiş meftayı,
Şu geçmeyen yılı,ayı,haftayı,
Celladın elinden kaptım yaftayı,
Ferman-ı ölümü astım kendime.

Açmadan solmuşsa çiçekler madem,
Öyleyse en bedbaht kuldum ben,adem,
Toyumdu gördüğüm en büyük matem,
Bahtavar günümde yastım kendime.

Nefsimi vicdana bir büst eyledim,
Cihanı beynimde altüst eyledim,
Dert ile kendimi hep mest eyledim,
Sitemim kendime,restim kendime.

Harput'tan,Toros'tan taştımda geldim,
Çağlayan yüreğim coştumda geldim,
Çöllere bin kucak açtımda geldim,
Sebil selamları kıstım kendime.

Dilimle ruhumun kurulmaz dengi,
Sukütler kalkandı,sözdü tüfengi,
Kaybettim kendime açtığım cengi,
Düşmandan hallice dostum kendime.

(27.05.2007)
(toy:düğün,bahtavar:berhudar)