Kendime Şiiri - İsmail Uysal

Sakın ha, kurma bina sönmüş ocak taşından
Ya çatlatır kirişi, ya duvarda iz kalır
Korkma itten çakaldan, kork mazlumun yaşından
Onun tahribatına atom yetersiz kalır.

Bu dünyanın malına, sefasına güvenme
Kalbi murdar olanın kafasına güvenme
Merhametten yoksunun, vefasına güvenme
Yüreğin bitap düşer, gözlerin fersiz kalır.

Köpeğe hoşt demezsen hak sayar ihaneti
Öldürse de başına tac etme muhanneti
Cühela dergahında uzatırsan sohbeti
Sözün kıl u kal olur, şiirin yersiz kalır

Gece ayazı vurdu, hak, hatır düştü yere
Vicdani örtülerden kan damlar döşeklere
Biz altından semeri vurdukça eşeklere
Yiğitler küheylansız, meydanlar ersiz kalır

Etrafında kırk yıllık çapulcusu, sarhoşu
Öyle ki amelinde ne ihlas ne de huşu
Selamlarsın uzaktan güvercin sanıp kuşu
Baykuş konar damına davan nefersiz kalır

Otuz olsan da birdir fark etmez yetmiş isen
Bir yetimin hakkına tecavüz etmiş isen
Değil bir kez kırk bir kez hacca da gitmiş isen
Heba olur emeğin, hayrın değersiz kalır