Kendime Şiiri - Hülya Düztaş

Zaman su gibi akıp gidiyor parmaklarımın arasından, tutamıyorum.
Oysa içimdeki çocuk sek sek oynamaktan hiç vazgeçmedi.
Saçlarıma düşen aklara aldanmayın, yaşlanmakta nesi?
Ben daha büyümedim!
Bitmek tükenmek bilmeyen hayallerim ve içimde hep bir çocuk enerjisi.
Daha dün gibi çelimsiz bacaklarımla koşarken rüzgarda uçuşurdu örgülerim.

Manzarası hep değişen bir yoldu hayat.
Kimi zaman yürüdüm, kimi zaman koştum, kimi zaman dinlendim.
Hayal ettim, hayal kırıklığına uğradım.
Güvendim, aldandım.
Ağladım, anladım.
İstedim, başardım.
Çok çalıştım, belki az kazandım ama hep öğrendim.

Sonsuz bir heyecandı hayat.
Kimi zaman sonsuz bir korku, bir endişe.
Sonsuz bir umuttu hayat.
Bir buluttu kimi zaman bir yağmur,
Kimi zaman rüzgardı peşinde koşturan
Aşktı kimi zaman, özlemdi, ayrılıktı, kavuşma ya da
Geriye dönüp baktığımda, hüzünlü bir çocuk var aklımda…

Hayat beni yordu, yaraladı, olgunlaştırdı.
Biriktirdim yıllarla öğrendiğim kelimeleri
Ama aklımda hep yenileri; gidilecek yollar, yapılacak işler,
İzlenecek gün doğumları, uykusuz geçirilecek yaz geceleri…
Daha bitirmedim hocam, kelimeler hiç biter mi?
Olsa olsa yaş aldım, yaşlanmakta nesi?
Ben daha büyümedim!