Kendimden Yorulduğum Günlerdeyim Üsdat

Maskeler içinde kalmış nefes, soluk soluğa geçen bir ömür
Ne eksiğim ne fazlayım ama tam da değilim ben
Çocukluğumun çocuk olamamış zamanlarından kalma bir ergen
Kalem tutan ellerim , göğe kalktığında daha bir güzel sanki

Çiçek ne güzel şey Allah aşkına, su ne büyük
Verirken çiçeğe damlayla, kana kana içerken kanmamam şükürsüzlük
Boğazımda avuçları var geçmişin çok acı, acıtıcı
Oysa kendin olabilmeyi başarmaktı hani özgürlük?

Uçuşun ey kuşlar , daha göğe daha da göğe
Çırpın kanatlarınızı , ipleriniz mi var engel,çıkmak için yükseğe
Bal mı acı? Tuz mu tatlı? Nedir bu ağzımda ki belirsiz tat
Anladım, anladım ki “kendimden yorulduğum günlerdeyim” üsdat!