Kendimden Verdiğim Kadar Eksiğim

Yoruldum Çok yoruldum...
Nefes almaktan, iyi gibi görünmekten,
Sessiz kalmaktan, göz yaşlarımı saklamaktan,
Gülüşlerin arkasına saklanmaktan yoruldum.

Gün biterken acısıyla tatlısıyla,
Gece yastığa başımı koyduğumda kendimle kalmaktan yoruldum.
Değer verdiğim kadar, değersiz kalmaktan,
Hak etmeyecek insanlara, parça parça kendimden verip, Tüketmekten yoruldum.

Nasılsın diye soran olmadı,
Ama anlatmak isteyip de boğazımda düğüm düğüm kalan cümlelerden de yoruldum.
Bir şiir daha yazıyorum, yazdıkça yazıyorum,
Ama anlaşılmamaktan da yoruldum.

Öylesine üşüyorum ki,
Sol yanımın ateşi, soğuk güneş misali…
Yandıkça üşüyor, üşüdükçe yanıyorum,
İçim paramparça, ruhum dar sokaklarda kaybolmuş…

Yoruldum diyip durdum ya hani,
Farz edin ki artık ben yokum.
Ne Arel, ne Gölge, ne de Çağatay...
Beni nasıl tanıdıysanız, orada bırakın,
Çünkü ben kendimi bile tanımıyorum artık...