Kendimden Uzaklara Şiiri - Hakikat Oruçoğlu

Sahi ne zaman kaybettim yolumu
Pusulası bozulmuş bir gemi gibiyim
Kim incitti kırılmaz dediğim yanlarımı
Kime nazar etti ki gözlerim
Körlüğümü dahi göremez oldum
Sanki bir rüzgara kapılmış da
Savrulmuşum kendimden çok uzaklara

Siz bakmayın sessize alınmış halime
İçimde bir fırtınadır her gece kopan
Odamın soğuk duvarlarına yasladım ömrümü
Annemin sesi yankılanırken kulaklarımda
Çocukluğumun mahcubiyetine sığınıp
Her hatamın ceremesini çekercesine
Her birini ömrüme perçinliyorum şimdi

Bilir misiniz
Biriktirdiğin tüm hayallerin
Köpürürken içinde
Kendi hayatını
Bir yabancı gibi yaşamanın
Dibe vurmanın sağır eden uğultusunu
Nefessiz kalan göğsün de boğulmanın
Ve bir başına çırpınırken
Ta en derinler de
Ölümün tekrar eden döngüsünü

Biliyorum
Bir imtihandır yaşadıklarım,
Bu yüzden kimseye sitem etmiyorum
Kendimden başka.
Bu yüzden gömülüyorum işte,
Kendimden uzakta bir başıma...