Kendimden Sonrası Şiiri - Özge Özgen

İçimde, yapraklarını döken bir haziran var.
Denize düşmüş bir kaç kelimeden ibaretim.
Yosunlar düşürüp omzunu
kıyıya vuruyor.
Dalgalar bana..
Yağmurdan önceyim,
Kendimden sonrası belki ama;
Belkilerle çizilmiş duvarlardan akşama çökerken uzaklar,
Söylemiyor kimse öldüğümü...
Ağzını bıçak bile açmayor sardunyaların.
Kalbimin duvağını kim kaldıracak,
Kim koyacak papatyaları vazoya ,
Kim tarayacak sarı saçlarımı?
Ellerimi bulamıyorum...
Baktığım yerlerde deniz yoktu,
Gördüğüm yüzlerde, incelik.
Kaba dillerde dolaşan aşk kırıntılarından habersiz olmak isterdim.
Bir de kuşları alıp götürebilseydim
uçmayı öğrenebilirdim belki.
Öyle sessizim ki,
Uyuyorum sanıyorlar.
Herşeyi görüyorum. Sadece dokunmaya korkuyorum.
Kırarım belki. Kırıldığım gibi.
Olsun...
Böyle daha iyi sanki.
Bana ait olmayan bir ruhun bel kemiğini yazamayacak kadar yorgun şiirlerimden
vaz geçiyorum.
Geçtim de !
Kim anlatacak,
Beni size kim anlatacak!
Bu yorgun zamanı,
Bu dağınıklığı,
Bu belirsizliği.
Çaresizlik mi deniyordu adına?
Ben anlatamıyorum...

Özge Özgen