Kendimden Soğur Oldum Şiiri - Yaman Karaca

Etrafımdakilerin
Gerçek yüzünü tanıdıkça
İnsanlığımdan utanır oldum.
Yapıp ettiklerine şahit oldukça
Düşmanlarımı arar oldum.
Ne ezberler bozuldu içimde,
Ne yüzler kirlendi gözümde,
Kutsal bildiğim ne yollardan dönüldü,
Ne vicdansızlar gömüldü şu yüreğime...

Asla kötülük etmez dediklerim
O kadar yanılttı ki beni hayatımda,
Kimi, nereye koyacağımı bilmez oldum.
Kimin, hangi niyetle geldiğini
Benden giderken neleri alacağını,
Artık kestiremez oldum.
Yanlış bildiğim şeyler önüme geldikçe
Doğrularımı sorgular oldum.
Şu insanların bu doymazlığını gördükçe
Şu yalan dünyadan soğur oldum.

Can ciğer sandıklarım da yok artık,
Ayağım ilk kaydığında çoğunu kaybettim.
Ne dostum kaldı ne de arkadaşım,
Hiçbir şeyin kıymeti yokmuş meğer,
Ne hatır sayıldı ne geri bakıldı…
Giden asla dönmek bilmedi…

Ne çok aldanmışım, inanmışım onlara be!
Oysa ben aslında hep yapayalnızmışım.
Her şey kuru bir kalabalıktan ibaretmiş.
Gözümde büyüttüğüm o insanları düşündükçe
Kendimden soğur oldum.

Bir de sevdiklerim vardı,
Yere göğe sığdıramadıklarım,
Hayatımdan asla çıkarmam dediklerim,
Bana asla kıymaz, kıyamaz sandıklarım var ya…
En güzel onlar harcadı beni.
İlk fırsatta gözünü kırpmadan onlar sattı beni.
Ne büyüler, ne masallar bozuldu,
Ne yaralar sarıldı, kabuk bağladı.
O kadar içten sevmişim ki bazılarını,
Aklıma geldikçe kalbimden utanır oldum.

Ne akrabalarım vardı benim be!
Hani olur da bir gün düşerim dediğimde
Yanımda olur diye ümitlendiklerim vardı.
Zamanı geldi, üç maymun bir güzel oynandı.
Ne sular geçildi ne aşılmaz dağlar aşıldı,
Ne zorluklar unutuldu ne de o yokluklar…
O sessizlik içime düştükçe
Aldığım nefesten soğur oldum.

Ben belki dört dörtlük bir insan
Olamadım şu garip dünyada
Ama bana reva görülenleri ben
Yaşatmadım etrafımdakilere.
Ben kimseye kıyamadım ama
Kimse de beni anlayamadı.
Boşuna giden o yıllarım aklıma düştükçe
Yaşayacağım günlerden soğur oldum.

Yaman Karaca