Kendimden korkuyorum! Şiiri - Leyla Göger

Yaşadığımın bir anlamı yok sanki son günlerde. Hayat her gün yerine getirilmesi gereken bir vazife sanki. Ne tadı var, ne de adı. Bir günün diğerinden farklı olmasını geçtim. Günler ve onu kovalayan haftalar bile benzer oldu birbirine.

Pencereden bir damla ışığa bile tahammül edemez haldeyim. Depresyon uykuma sarılıyorum büyük bir şevkle. Çare onda sanıyorum. Sanki kalkınca herşey değişecekmiş gibi geliyor insana.

Kokusu sarmış odamı, dolu bıraktığım kül tablası..Zorla aralıyorum gözlerimi ve bir sigara daha yakıyorum!

Oysa beni bunca bunalıma sokan şey, gözlerimin önünde yerle bir olan hayallerim. Yapmak istediklerim, yapmayı dilediklerim… Öyle uzak geliyor ki şuan bana uzansam tutamam, eğilsem alamam. Belki de hayallerimden uzaklaştım, uzaklaştırıldım. ” Kimse beni anlamıyor” diye kaçmayacağım işin içinden.

Herkesin sizi anladığı ama ” Yapacak birşey yok” deyip görmemezlikten geldiği bir durum bu. İşte bu daha çok acıtıyor içimi. Öyle dengesiz ki ruhum, öylesine çaresiz, bir sabah uyandığımda ” asla vazgeçmek yok, buda geçer” diyorum, ertesi gün kendimi yine anlamsız çaresizliğin kollarında buluyorum. Bana sıkıcasına sarılmış. İşin içinden çıkamıyorum, üzülüyorum kahroluyorum.

Belkide bu halimden ben çok korkuyorum!