Kendimden Kendine...

Kendim, kendini doğurdu.
Zordu, sancılıydı.
Lakin bu var oluşta annemin bir suçu yoktu.
Kendim, kendini büyüttü.
Yalnız bir yolculuktu büyümek.
Lakin babam büyüdüğümü hiç görmedi.
Kendim, kendini sevdi.
Bir başka yüzde kendini gördü de sevdi.
Ama o yüzün sahibi kendini hiç sevmedi.
Sevgili, neden beni olduğum gibi kabullenmedi? İnan bilmiyorum.
Kendim, neden sevilmediğini hiç bilmedi, bilemedi.
Kendim, kendini kıskandı.
Saçmaydı, gereksiz bir aşırılıktı.
Aslında bu kıskançlık kocaman bir yalandı.
Kendim, kendinden ayrıldı.
Mutlak bir sondu, geçelim bu faslı.
Kendim, kendine küstü.
Niçindi bu dargınlık, inan bilmiyorum.
Bir kaç günlük değil, bir ömürlük bir küslüktü, öyle de kaldı.
Kendim, kendini özledi.
Özlemek acılı bir süreçti.
Çünkü yoktu kendimi seven bir başka gönül.
Lakin biliyordum ki, en güzel özleyenler, sevmeyi bilen gönüllerdi.
Kendim, kendini kendinden uzaklaştırdı.
Hayat, kimi için uzun, kimi için kısa bir yoldu sonuçta...
Ve herkes gibi benimde bir yol ayrımım olacaktı elbet, oldu da...
Kendim, bir daha kendiyle hiç konuşmadı.
Bazı ayrılıklar ölene kadardı çünkü.
Ve kendim, nihayet kendini öldürdü.
Bir katilim ben tanrım, teslim oluyorum.
Kendi rızamla, hani o terazisi şaşmayan ilahi mahkemene..

Kendimi, kendimle çoğalttım. Kendim, kendine fazla geldi.
Umutlar, özlemler, sevgiler,
bir kaç damla gözyaşından doğmuş çocuklardı.
Kendime, kendimden bir parça kopardım. Kendimi, kendimle eksilttim.
Yalnızlık, sevgisizlikti biliyorum,
Ve sevgisiz gönül gün gün mum misali eksilirdi, erirdi. Eriyorum bende, kendimden eksiliyorum.
Kendimin kendiyle olan savaşıydı bu. Kendimin kendine yaptığı bu bir çok şeyler ve bu hiçbir şeyler büyütülecek bir şey gibi gelmemişti kendime.
Kendim, kendine yaşamayı öğretiyordu aslında.
Ve kendim, kendine ölmeyi sadece...

Doğmak bir ölümdü, ölmek ise bir doğum.
Doğarken ölmüşüm ben, öldükten sonra yaşamak için.
Zira her ayrılık bir yol ayrımıydı kendim için.
Ve kendim, kendinden ayrıldı büyüdükçe.
Büyüdüğüm gün sevdim ben,
Sevdiğimden ayrıldığım gün küçüldüm.
Küçüldükçe hayatın içinde,
İçimdeki hayatı öldürdüm ben.
Kendim, kendine düşman olmak için doğmuş meğerse,
Meğer, kendimin kendiyle savaştığı günmüş ölüm.
En günahkar kulun say beni tanrım, sana geldim arınmak için.
Bırak, yanayım cehenneminde,
Çünkü, sadece ateşlerde arınır ruhum.
Biliyorum ki, nihai hükmün,
Cennete giden yolda, günahlarından arındırılmış ruhuma bahşedilmiş bir bilet olacak.
Ve o gün inanıyorum ki; kendim kendiyle barışacak.

02.04.2024
Burhan Çay