Kendimden Geriye Şiiri - Samet Kalabak

KENDİMDEN GERİYE

Avucumda bir sonbahar saklıyorum;
Aylardan Eylül,
Günlerden sen,
Ve ben Eylül, Eylül diye yanarken
Temmuz'da soğuyor bedenim,
Eylül diye, diye bütün aylara haykırırken,
Temmuz'da ölüyorum.

Baharımı kana bulayan,
Kesik bir bileğin, iki ayrık,
Kesişen damarlarıydın sen!
Mecali kalmadı artık,
Son zerre kanım avucumdan düşüyor.
Can kıvranırken,
Kan sıçrarken,
Ellerin ruhumu çekiştiriyor,
Her yalnızlığa uyanırken…

Yüzüme her su vurduğumda,
Ölümden uyanamadığım bir kâbustu gözlerin.
Dudaklarından kaç yudum aşk içtiysem,
Aşkından ayılamadığım bir ay’dı dudakların.
Nasıl sarılı kaldıysam ruhunda,
İçinden çıkamadığım bir deli gömlekti aşkın.
Nasıl bir sevdaysa bu,
Ayrılığın ölüme denk düştü.

Ne zaman benden bana bir söz söylesem,
Aynadaki aksim sana bürünüyor.
Sesimde sersem bir ünlemsem eğer,
Yüzün yüzüme aksedip suya düşüyor.

İçinde şizofreni barındıran bir halüsinasyondu,
Seni gördüğüm, duyduğum anlar…
Kalbim, sirenler çalan bir istasyondu,
Dönüşü olmayan bir gidişi, yalnızca bekleyenler anlar…

Yüzümün uçurum kenarlarından her atladığında,
Parmak uçlarım imdadına koşan kanamalı bir zaman.
Dudaklarımın kıyısına vuran her dalgada,
Avuçlarım sen dolu bir umman.

Zulmün aynasıydı kısır bir yalnızlığın duvarları.
O’dam’da asılı kaldı gençliğimin en akıllı zamanları.
İntihar süsü verilmiş hayaller sallanıyor tavanda,
Cemaatsiz kalkan bir cenazenin ardından,
Bir takım gölgeler süpürüyor,
Senden artakalanları, en azılı yalanları…
Kendimden geriye her ne kaldıysa hepsi sen, âlâ bana.
Aldırma geriye kalan enkaza,
Kalbim, sende durmuş bir saat; varsın, sen bir aşk daha yaşa.

Samet KALABAK